कतिपयले देशहरूले गरिबी हटाउनका लागि विकासशील अर्थतन्त्रमा विशेष ध्यान दिनुपर्छ भनी दाबी गर्छन् भने अरूले विकासले वातावरणीय समस्या निम्त्याउने र त्यसलाई निलम्बन गर्नुपर्छ भन्ने विश्वास गर्छन्।मलाई लाग्छ कि यो केवल फरक जोडको प्रश्न हो: विभिन्न देशहरूको आवश्यकताको आधारमा दुबै विचारहरूको औचित्य छ।

एकातिर, यसले अर्थतन्त्रमा पारिस्थितिक प्रणालीमा पर्ने असरभन्दा गरिब देशहरूले अर्थतन्त्रको बृद्धिलाई प्राथमिकता दिनुपर्छ भन्ने बुझिन्छ।यसका वकिलहरूको दृष्टिकोणले यी राष्ट्रहरूलाई थकित पार्ने समस्या वनस्पति र जीवजन्तुको बासस्थान होइन तर पिछडिएको अर्थतन्त्र हो, चाहे त्यो खेतीमा कम उत्पादकत्व होस्, पूर्वाधारमा अपर्याप्त लगानी होस् वा भोकमरी र रोगका कारण लाखौंको मृत्यु होस्।यो उत्तेजक आर्थिक बृद्धिलाई ध्यानमा राखी यी समस्याहरू समाधान गर्न कोष उपलब्ध गराउन सर्वोपरि महत्त्वपूर्ण मानिन्छ।एउटा विश्वस्त उदाहरण चीन हो, जहाँ गत आधा शताब्दीमा गर्जनिरहेको आर्थिक वृद्धिले यसको गरीब जनसंख्यामा नाटकीय कमी र अनिकालको अन्त्य भएको देखाएको छ।
कम विकसित क्षेत्रहरूमा खेल्नु पर्ने तर्कले आफ्नो भूमिका खेलेको भए तापनि त्यसलाई मौन राख्नु पर्याप्त औचित्य होइन।
औद्योगिक देशहरूमा सडकमा प्रदर्शन गरिरहेका पर्यावरणविद्हरू, जसले पहिले नै आर्थिक पुरस्कारको साथमा हानिकारक असरहरू अनुभव गरिसकेका छन्।अमेरिकामा, उदाहरणका लागि, यो निजी कारहरूको लोकप्रियता हो जुन कार्बन डाइअक्साइडको वृद्धिको लागि प्रमुख अपराधी बनेको छ।साथै, खतरनाक प्रदूषणका कारण दीर्घकालीन माटोको क्षरण र नदीको प्रदुषणलाई ध्यानमा राख्दै केही औद्योगिक परियोजनाहरूको हानिकारक प्रभावहरूलाई सम्बोधन गर्न लागतले कर प्रणालीमा उनीहरूको योगदानलाई ठूलो मात्रामा बढाउन सक्छ - आर्थिक परिप्रेक्ष्यबाट यो चिन्ताले पनि फस्टाउने दावीलाई जन्म दिन्छ। वातावरणको बलिदानमा हुनुहुँदैन।
अन्तमा, प्रत्येक कथनको निश्चित परिप्रेक्ष्यमा औचित्य हुन्छ, म भन्न चाहन्छु कि उदीयमान अर्थतन्त्रहरूले विकास र पारिस्थितिक प्रणाली बीचको सम्बन्धसँग व्यवहार गर्ने आफ्नो अनुभवमा औद्योगिक देशहरूबाट पाठ सिक्न सक्छन्, र त्यसैले उनीहरूको माग पूरा गर्ने थप व्यापक रणनीति प्रारम्भ गर्न सक्छन्।